Πηγαίνοντας στό ξωκλήσι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἀξημέρωτα, τήν συνάντησα στό μπακάλικο της. Ἐκείνη
μοῦ ἔδειξε τόν δρόμο νά φτάξω στό ὀροπέδιο. Τέτοιαν ὥρα ποιόν νά ρωτοῦσα, ποιός ἄλλος
θάτανε ξυπνητός; Ἐπιστρέφοντας, σταματῶ νά τήν εὐχαριστήσω. Μοῦ ΄δωκε ἀμύγδαλα, λαδερά κουλουράκια πού εἶχε ἐκείνη φτιάξει, τήν εὐχή
της, κι ἀκουσα ἐτοῦτα τά λόγια ἀπό τά χείλη της· Ὁ ἄντρας μου ἤτανε καλός ἄνθρωπος,
χριστιανός. Καί δούλεψε καί σπούδασε τά παιδιά μου.Μπακάλικο εἶχε. Μία ἀπέραντη εὐχαριστία, εὐγνωμοσύνη ἁπλωνότανε στό πρόσωπό της. Δίπλα της ἡ φωτογραφία τοῦ ἄντρα της μέ τό καντήλι ἀναμμένο. Τό 1925 γεννήθηκε ἡ κ Χρυσούλα. Δόξα σοι ὁ Θεός.
No comments:
Post a Comment