Κοσμικά Συναξάρια... Τῆς Στελιανῆς... Ἡ Παναγία γατέχει.






Μεγάλωσα στό σπίτι τους στό χωριό. Κεντᾶ δαντέλες μέ σταυρούς καί στολίδια. Ἐχθές κουβεντιάζαμε στό πόρτεγο τοῦ σπιτιοῦ της, ἀπαράλλαχτα ἴδιο ὅπως τό ἔκτισε ὁ τριπάππους της,  καί τήν ρωτοῦσα γιά τά κεντήματά της. Πόσες δαντέλες ἔχεις πλέξει Στελιανή ; Ἡ Παναγία γατέχει, μοῦ ἀπάντησε. Ἐξέλαβα τήν ἀπάντηση ὡς λεκτικό της ἰδίωμα καί συνεχίσαμε τή συνομιλία. Τήν ξαναρώτησα, κι ἐκείνη πάλι ἀπάντησε· Ὁ Χριστός ξέρει, θαρρεῖς κι ἔκρυβε κάτι μέ τήν ἀπάντησή της. Συνεχίζοντας εἶπε γιά τόν ἀντρα της... Μετά πού πέθανε ὁ Περικλῆς ἤρθανε θεριά στό σπίτι μου. Τότες κατάλαβα πώς ἔλλειψε ἀπό τό σπίτι της, κάποιος μπῆκε, ἄνοιξε τήν κασέλα καί τῆς ἔκλεψε ὁλόκληρη τήν τσάντα μέ ὅλα της τά πλεχτά. Ἀλήθεια εἶναι. Δέν μέ πειράζει, ὅμως ἐδά δέν ἔχουνε τίς ἴδιες κλωστές. Αὐτό τήν ἐνόχλησε μόνο.  Τή θαύμασα, γιατί τό πρόσωπό της ἤτανε ἤρεμο καθώς μιλοῦσε γιά τόν κλεμμένο κόπο της, ἡ Στελιανή τοῦ Παγκράτη.  
Δόξα σοι ὁ Θεός.






1 comment:

Ελπίδα said...

Σπουδαίες ιστορίες, υπέροχοι άνθρωποι! Πόσο γλυκά μας παρουσιάζετε τη δυσκολία! Ευλογημένο το έργο σας!