Μικρό Συναξάρι...τοῦ Μιχάλη

Ὁ Μιχάλης δέν εἶχε προφτάξει τά ἑξήντα. Συναντιώμαστε τά καλοκαίρια στό χωριό. Κρύο, ὑγρασία στό πατρικό, δέν εἶναι εὔκολο νά ἔρχομαι καί τόν χειμῶνα, μοῦ ἔλεγε, δίχως νά τόν ρωτῶ περισσότερα. Ὅμως εἴχαμε χαρά πού ἀνταμώναμε μιά δυό φορές τόν χρόνο καί μιλούσαμε περισσότερες στό τηλέφωνο. Ἔμενε στήν Ἀθήνα, ἀνύπανδρος. Πήγαινε τακτικά στά Ἰεροσόλυμα καί διακονοῦσε ἕνα μετόχι του στήν Ἀθήνα. Τίς εὐλογίες τοῦ Παναγίου Τάφου νά ἔχεις, εὐχόταν. Τό πρόσωπο του ἀσκητικό, μειλίχιο, πελιδνό,  φεγγοβοῦσε χαρά ἄλλης βιοτῆς. Βρεθήκαμε στό πατρικό του τό καλοκαίρι. Τούς φωτογράφησα χωρίς ἴχνος ὑποψίας τῆς μελλούσης αἰωνιότητας. Τέλεια. Πρίν τά Χριστούγεννα μπῆκε στήν ἐντατική. Πρίν ἀπό χρόνια ὁ Μιχάλης εἶχε ἁρρωστήσει καί οἱ γιατροί τόν εἴχανε ξεγράψει. Ὅμως αὐτός ζοῦσε, ἀνέλπιστα. Κάθε ἡμέρα ζωῆς του τήν θεωροῦσε εὐλογία καί δωρεά, εὐχαριστημένος ὑπερβολικά πού κατήργησε τόν προδιαγεγραμμένο θάνατο τῶν θεραπόντων, μοῦ εἶπε ἕνας κοινός φίλος γιατρός, δοξάζοντας  τόν Ὕψιστο ἐκ καρδίας  συνεχῶς γιά τό μεγάλο του ἔλεος. Προχθές ἐκοιμήθη. 
Θά κυτάζω πάντα τήν ἄδεια καρέκλα του στήν κάτω Παναγία ἕως νά ξανασμίξωμε ἕνα ἄλλο καλοκαίρι, μέ τόν Μιχάλη, ἕναν ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ, πού ἀξιώθηκα φίλο. Αἰωνία του ἡ μνήμη.